ضمایر شخصی وقتی بکار میرود که شخص بخواهد درباره اشخاص یا اشیاء (چیزها) توضیح بدهد. این لازم است که در جمله یک فاعل باشد (یعنی در یک جمله یک بخش فاعل ضروریست). برای اینکه در گرامر دانمارکی فعل برای اشخاص مختلف صرف نمیشود. (قسمت فعل بخش 1). اگر در یک جمله یک کلمه اسم یا نام وجود نداشته باشد باید بخاطر داشته باشیم که حتماً از یک ضمیر شخصی استفاده کنیم.
Jeg kommer for sent. |
من دیر میآیم. |
Den er stor. |
آن بزرگ است. |
| Han lærer dansk. |
او (مرد) دانمارکی یاد میگیرد. |
ضمایر شخصی |
||
شخص |
مفرد |
جمع |
اول شخص |
من |
ما |
دوم شخص |
تو |
شما |
سوم شخص |
او (زن – مرد – اشیاء) |
ایشان (آنها) |
کلمه De (شما) زمانی بکار میرود که آدم بخواهد محترمانه و رسمی صحبت کند. این کلمه در دوم شخص مفرد همیشه با حرف بزرگ D نوشته میشود. در ضمن حرف I هم در دوم شخص جمع با حرف بزرگ نوشته میشود.
تطبیق
ضمیر شخصی در زبان فارسی مثل زبان دانمارکی در یک جمله زیاد ضروری نیست. برای اینکه فعل در زبان فارسی در اشخاص مختلف صرف میگردد و زمانی در یک جمله ظاهر میشود که مشخص شود درباره کدام شخص صحبت میگردد. (رجوع به قسمت 0/1 بخش فعل). در این مورد ریشه اصلی فعل به پسوندهای م – ی – د – یم – ید – ند ختم میگردد.
خوردم – خوردی – خورد – خوردیم – خوردید – خوردند.
و همچنین ضمیرهای شخصی دیگری (ضمیر منفصل) در زبان فارسی وجود دارند مثل من – تو – او – ما – شما – ایشان. این ضمایر زمانی بکار میروند که بخواهیم روی اشخاص تأکید داشته باشیم.
من خوردم – تو خوردی – او خورد –
ما خوردیم – شما خوردید – ایشان خوردند.
در زبان فارسی فقط یک ضمیر شخصی برای سوم شخص مفرد وجود دارد که آنهم کلمه " او " است نه مثل زبان دانمارکی که سه تا ضمیر شخصی برای جنس (مذکر – مؤنث) موجود است.
Han/hun/den/det spiser mad. |
او (زن – مرد) غذا میخورد. |
Han/hun/den/det vender tilbage. |
او (زن – مرد) از سفر برگشت. |